تشنه تا کربلا

چشم گفت و...

چشم داد و...

...چشم از آب گرفت.

..........................................................................................................................................

اين كشته فتاده به هامون حسين توست.

..........................................................................................................................................

بيا كه لحظه لحظه هاي انتظار ----------تمام وجود خسته مرا به نيستي كشانده است.

..........................................................................................................................................

آن سينه كه از داغ تو خنجر نخورد ---------- از ميكده هاي راز ساغر نخورد

هر دل كه ز سوز عشق رنگي نگرفت ---------- جز سنگ شدن به درد ديگر نخورد

..........................................................................................................................................

شمع ميداني به دم مرگ به پروانه چه گفت؟ ---------- گفت: اي عاشق ديوانه فراموش شدي!

سوخت پروانه ولي خوب جوابش را داد ---------- گفت: طولي نكشد تو نيز خاموش شوي!!!

..........................................................................................................................................

وقته گريه زمينه، آسمون چه بيقراره ---------- باز چشاي سرخ عاشق، غم يادمون مياره

بغض باغچه رو شكسته، خاطرات خاك تبدار ---------- ياد غنچه گل سرخ، ياد دستاي سپيدار

دستاي ماه و بريدن، تو سياهي شب تار ---------- خورشيد و از ما گرفتند، ابراي از كينه سرشار

عاشورا فصل بهاره، فصل رويش دوباره ---------- فصل بيداري دينه، توي آغوش ستاره

..........................................................................................................................................

يه نهر آب توي كوير ميون سرزمين داغ ---------- يه باغبون تشنه لب دلواپس گلاي باغ

يه باغبون كه سايه ها پژمرده كردن گلاشو ---------- پيشه چشاش سر بريدن تموم پروانه هاشو

..........................................................................................................................................

خدايي ترين خون!!!

آفرينش در سوگ تو ريشه اي است انتقام رگهاي تو را در راز بلند تداوم زمين به انجام خواهد رساند.

رسالتي شفافتر از تمام آئينه ها در چشم هاي حقيقي كه خواهد آمد...!

..........................................................................................................................................

دارم قناعت مي كنم تو دل صخره هاي سخت ---------- قدم قدم چشمه ميشم تو اين كوير بي درخت

ابرار و مهمون مي كنم تو غربت هواي دشت ---------- تا تشنگي پر بكشه از لب لاله هاي دشت

تا بغض خاك و بشوره بارون بي دريغ اشك ---------- مي خوام زمين دريا بشه لحظه افتادن مشك

مي خوام به شب نشون بدم خورشيد سر بريده رو ---------- مي خوام كه دنيا ببينه حسرت پر كشيده رو

سرخي اين حماسه رو از لب نيزه ها مي گم ---------- بغض هزارتا گريه رو به چشماي خدا مي گم

..........................................................................................................................................

حسين...

نام تو تكرار تشنگي است...

و تشنگي معناي زيستن در يك ريز شكوهي به نام باران...

و باران مفهوم كوچكي از چشمان توست!

..........................................................................................................................................

صف در صف

افلاكيان عطش

ملكوت هايي سربريده.

و آفتاب...

اشتهاي تشنگي .

و تشنگي...

واقعه اي در معناي دريا.

..........................................................................................................................................

ببار باران...

كه خاك در تنفس عريان خويش

بي تاب هنگامه اي است كه

غبار را

تشنگي را

از خراب آشيانه اي بگيرد.

..........................................................................................................................................

عباس...

هرم نفس گير عطش

سپيداري كه بر پاي مانده است

و آئينه در آئينه

خداياني در خويش لبريز

كه تا عرش پل بسته اند

خاك...

آتشباران تشنگي

و شقايق ها

ذلال مي بارند

آغوش آسمان باز است

و زمين بي هيچ شائبه اي

كبوتر

به آسمان هديه مي كند!!!

..........................................................................................................................................

حسين جان!

نام مرا

با نام تو تشنه كرده اند و عطش را

بر دلم داغ نهاده اند.

..........................................................................................................................................

مردم دنيا!

خداوند آب را نشانه كربلا قرار داد تا در سراسر زندگي،

خاطرات كربلا از ذهن كوفيان دنيا دور نشود.

..........................................................................................................................................